Kurt Overbergh speelde de afgelopen twee jaar meer dan 30 keer zijn fel gesmaakte en doorleefde monoloog I Just Don’t Understand Nick Cave. Hij schudde het onvermijdelijke impostersyndroom van zijn schouders, zette zijn podiumangst bij het grofvuil én koesterde de energieboost die hij telkens op het podium kreeg.
Enter: I Just Don’t Understand Jazz. Zowaar een humorvolle monoloog over jazz met een diep respect voor het genre. Een snelcursus jazz die er vooral geen is. Het verhaal primeert.
Net zoals zijn vorige monoloog bulkt deze dan ook van persoonlijke verhalen en anekdotes, beelden (véél beelden) en muziek (véél muziek) die als een mixtape in elkaar vloeien.
Het is duidelijk: de ondertoon is humoristisch en bevat een grote dosis zelfrelativering zodat zelfs de grootste jazzhaters overstag zullen gaan. Jazzliefhebbers op hun beurt zullen gecharmeerd zijn door de diepe liefde waarmee Overbergh over jazz vertelt en verrast zijn door de eindeloos frisse invalshoeken.